و من در یک خانواده شلوغ و پلوغ به دنیا اومدم..خونواده ای که باباش عشق بچه بود، نه یکی نه دوتا،12 تا میخواست:)
طبق توافقات انجام گرفته با مامان خونه قرار شد:یکی کمه،دو تا غمه، 4 تا دیگه خاطر جمعه:)
اما داداش کوچیکم هدیه خدا بود که کاری به توافقات نداشت و به دنیا اومد و شدیم 5تا
خونمون مهدکودکی بود واسه خودش...5تا بچه قد و نیم قد با تفاوت سنی یکی دوسال
هروقت بابا میومد خونه و میدید یکی از ماها یا خوابیم یا بین بقیه بازی نمیکردیم،بو میبرد که سری دستی کله ای چیزی شکسته یا زخمی زیلی شدیم که مامان بعد از کلی گریه کردنمون خوابمون کرده...
هروقت جایی میرفتیم ،وقتی سوار ماشین میشدیم،بابا حضور و غیاب میکرد و این جمله را به کار میبرد:هرکی نیست خودش بگه نیستم:)...و ما هممون باهم میگفتیم حاضر!
یادمه یه بار بابا داداشم را گذاشته بود روی سقف ماشین ویادش رفته بود بیاردش پایین! ..داداشم هم که برای خودش کیف میکرد و صداشم در نمیومد..وقتی بابا نشست پشت ماشین،یکی از دور هی اشاره کرد تا بابا متوجه شد بعله یه عزیز دردونش روی سقف ماشین جا مونده:)از این دست اتفاقات کم نمیفتاد:)
بیشتر درآمد بابا اون موقع ها صرف تعمیر شیشه های خونه میشد...چون همیشه باهم تو خونه توپ بازی میکردیم..یادمه یه بار بابا کفش نو خریده بود و داداشم برداشته بود پا کرده بود و با همون کفش یک شوت جانانه به زیر توپ زد و کفش و توپ رفتن تو شیشه:)
کم کم که بزرگتر شدیم داداشم دیگه یاد گرفته بود،اندازه شیشه را میگرفت و با شیشیه بر برمیگشت تو خونه و مامان هم در عمل انجام شده قرار میگرفت دیگه نمیتونست چیزی بگه:)
بابا اون موقعها همیشه مسافرت بود و مامانم با اینکه سن کمی داشت به تنهایی ازمون مراقبت میکرد..یعنی بعید بود یه هفته بگذره و ما پامون به بیمارستان باز نشه، ازبس سروکله و دست وپامون میشکست:)
هرچی خاطره بگم از اون روزا بازم هست..خیلی روزای خوبی بود خیلی...کاش الان هم مث اون موقع ها بود و همه چی سادگی و شادی اون موقع ها را داشت.
بزرگ شدیم و بزرگ شدیم و از هم دورِ دور...

پ.ن:از تمام دوستای عزیز که تولدم را به طرق مختلف ارتباطی تبریک گفتن خیلی خیلی سپاسگزارم...و خوشحالم به داشتن همچین دوستانی.

پ.ن:این پست خیلی عجله ای نوشته شد.خیلی از این خاطرات تصادفی یادم اومد...جمله بندیاش یه کم بد شده میدونم.

پ.ن:برای کنکورم دعا کنید!