من اسیر آشفتگی ها شده ام

از ظهور تمام تاریکی ها که وجودم را پر کرده می ترسم

از من های بیهوده که اینگونه مرا آشفته و سرگردان کرده خسته ام

زمزمه های صراط المستقیم را می شنوم اما باز هم به سوی تاریکی ها رهسپارم

روح سرکشی دارم که به دنبال آرامش میگردد اما یافت نمیکند

دلم خوش است به نمازهای دست و پا شکسته ای که از سر تکلیف میخوانم نه از روی عشق

من خدایی که در درونم به تماشایم ایستاده را فراموش کرده ام

روحم از این همه آوارگی به تنگ آمده

از این همه پرسه زدن در توهم خوشبختی خسته شدم

میخواهم تمام تاریخ تباهیم را از نو قلم بزنم

میخواهم به میهمانی نور بروم

خدایا میخواهم از تو و عشق تو معجونی بسازم برای تمام بی قراری ها و پریشانی هایم

ایمان دارم تو میتوانی یاری ام کنی تا از این زمین و وسوسه های خاک و خاکیان دور شوم.

.

.

.

دل آشفته نوشت: أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ